door: Leon Hoogendijk

Anekdotes over van wat er goed en fout kan gaan in ons wereldje.

Ik heb de afgelopen weken het gevoel dat het eens tijd wordt om een balans op te maken. Een balans met betrekking tot wat het karpervissen is geworden, wat het ons vandaag de dag te bieden heeft, wat de huidige normen binnen deze visserij zijn, en jammer genoeg ook wat er zo allemaal fout gaat in ons wereldje! Het is misschien wel eens goed om zonder een blad voor de mond te nemen een aantal zaken in hun juiste context te plaatsen. Veel mensen zullen het artikel wat volgt kunnen begrijpen en waarderen, anderen zullen er minder blij mee zijn en zich wellicht aangesproken voelen. Hoe dan ook, laten we nu eens ophouden met elkaar voor de gek te houden en gewoon eens een keertje de waarheid onthullen!

Er was een tijd waarin ik gepassioneerd was m.b.t. grote karpers, de echte grote karpers, de meestal lange en goed geproportioneerde vissen uit vooral grotere wateren. Die passie heeft een flink aantal jaren geduurd want we leefden in een fase waarin het karpervissen constant evolueerde. Rigs werden contant verbeterd door ze aan specifieke situaties aan te passen. Groeiende kennis over karperaas en voerstrategieën resulteerde in steeds betere vangstresultaten. We visten steeds beter, waardoor het ook mogelijk was om steeds grotere uitdagingen aan te gaan. Ik heb het hier over de jaren 90, in mijn ogen een magisch decennia. Het was juist in deze periode dat het karpervissen zich overal sterk ontwikkelde, en hier in Frankrijk gebeurde dat met name op een flink aantal grotere wateren. In die tijd vond het ultieme specimen hunting gebeuren binnen het karpervissen vrijwel uitsluitend plaats op de grote Franse meren. Natuurlijk zwommen er veel kleinere watertjes ook mooie bestanden aan karper met veel vissen van tussen de 10 en 20 kg, of zelfs nog wat groter, maar om regelmatig veertigplussers te vangen met een kans op een vijftigplusser of zelfs een heuse zestiger moest je toch naar de grotere meren, en dan nog moest je de juiste keuze maken. Er was slechts een beperkt aantal grote meren die daadwerkelijk voldoende megakarpers herbergden om er met succes gericht op te kunnen vissen. Daar gebeurde het karpervissen in hardcore steil. Je viste er vanuit onder water gelopen bossen tussen miljoenen muggen, of met je bivvy in de bagger, door weer en wind, stormen en slagregens en een flinke dosis doorzettingsvermogen. Deze visserij ging vaak gepaard met grote teleurstellingen…maar werd soms ook beloond met euforische momenten van intens geluk! De vangst van een echte zestigplusser, een vrij zeldzame gebeurtenis, was toen nog wereldnieuws.

In behoorlijk wat kleinere wateren is het tegenwoordig mogelijk om vrij gemakkelijk grote dikke vissen te vangen. Kunst is het niet, maar het is wel “fun”.

“New Age” specimen hunting?

Die tijd is definitief voorbij. De afgelopen tien jaar zijn de normen binnen het karpervissen drastisch veranderd. De waardering van het gewicht van onze karpers is al jaren aan een perpetuele inflatie onderhevig. Vijftien jaar geleden kon je het aantal wateren met bestanden aan vijftigplussers of echte recordvissen op de vingers van twee handen tellen, en het ging toen vrijwel uitsluitend om grotere wateren. Tegenwoordig bestaan er alleen in Frankrijk al enkele honderden wateren die régelmatig vijftigplussers produceren en er gaat geen week voorbij zonder dat er wel ergens een zestigponder wordt gevangen, en dat gebeurd dan vaak ook nog eens op relatief kleine watertjes! Nu is het uiteraard zo dat het terugzet beleid wat met het moderne karpervissen samengaat hier in Frankrijk een steentje aan heeft bijgedragen. Vroeger werden gevangen karpers hier door iedereen opgevreten. Die tijd is gelukkig voorbij, waardoor veel meer vissen langer blijven leven en dus langer blijven groeien. Maar dat verklaard niet alles. Begin jaren 90 viste ik al op enkele kleinere grindgaten (6 tot 30 ha) met dunne karperbestanden waaronder vissen die er al zeker meer dan 20 jaar leefden. Deze wateren met een relatief hoge pH waarde stonden letterlijk bol van het natuurlijke voedsel in de vorm van kreeften, garnalen, slakjes en muggenlarven. Toch waren veertigponders uiterst zeldzaam op deze meertjes. De meeste vissen stagneerden er al jaren op gewichten van tussen de 14 en 18 kg. Vandaag de dag produceren deze zelfde wateren flinke aantallen veertigplussers waaronder met regelmaat vissen van tussen de 25 en 30 kg! Maak me nu niet wijs dat dit met klimaatsverandering te maken heeft want gedurende de 22 jaren dat ik reeds in Frankrijk leef heb ik maar één keer een echte winter meegemaakt, en dat was vorig jaar! Het klimaat is hier dus altijd al goed geweest om grote vissen te produceren, en dat weet de hele karperwereld al sinds de ontdekking van Saint Cassien! De echte reden waarom vissen tegenwoordig met name op kleinere wateren tot gigantische gewichten uitgroeien is heel simpel: ze worden door de karpervissers met het zware voeren van boilies en pellets gewoonweg vetgemest! Zwaar voeren met rijk en uitgebalanceerd voer is de laatste jaren in de mode, dat werkt uitstekend, en het blijft werken! Door het extra voedsel wat we al vele jaren aan de karpers geven zijn ze veel groter en zwaarder geworden. Dit heeft tot gevolg dat ze ook veel meer moeten eten om hun gewicht in stand te houden en hun energie verbruik te compenseren. In de kleinere wateren volstaan de reeds beperkte natuurlijke voedselbronnen al lang niet meer. De karpers zijn er tegenwoordig afhankelijk van het extra voer wat wij week in week uit in het water flikkeren. Ze blijven het vreten, ze moeten wel! Zo hebben we niet alleen kunstmatig grote karpers gefabriceerd maar ook nog eens op een efficiënte manier de negatieve effecten van hengeldressuur grotendeels uitgewist. Met andere woorden: op de kleinere wateren, zowel publiek als privé, zijn karpers niet alleen veel groter dan vroeger, ze zijn uiteindelijk ook nog eens veel gemakkelijker te vangen!

Cedric de artiest met z’n eerste gigant van 27 kg…

In principe is hier niets mis mee, zolang we de vissen maar met respect blijven behandelen en ze met de grootste voorzichtigheid manipuleren, want grote zware vissen zijn nu eenmaal veel kwetsbaarder. Het is toch mooi dat het vandaag de dag voor vrijwel iedereen mogelijk is om af en toe eens echt z’n dak te gaan door een echte zware megakarper te vangen? Ik gun dat geluk aan iedereen. Karpervissers die zich op het juiste water concentreren kunnen zelf elk jaar een behoorlijk aantal van die megakarpers vangen. Echte kunst is het allang niet meer, maar ik kan me voorstellen dat mensen er plezier aan beleven. Toch is voor sommige lieden veel grote karpers vangen op zich nog niet genoeg. Ze willen er vooral stoer mee doen! Deze lieden vissen niet hoofdzakelijk voor hun plezier maar hebben een andere drijfveer gebaseerd op een vorm van prestige: ze willen meer grote karpers en vooral ook grotere karpers vangen dan anderen. Daar kan ik nog wel inkomen als het om een uitdaging t.o.v. jezelf gaat. Als het echter gaat om de superioriteit t.o.v. anderen te bewijzen en ze nemen zichzelf serieus dan heb ik weer zo iets van “man, man, waar ben je nu in Godsnaam mee bezig?”.

Een gekkenhuis

Ik weet niet hoe het er in Nederland of België aan toe gaat, maar hier in Frankrijk is het collectioneren van megakarpers op vooral kleinere wateren (want daar zwemmen er tegenwoordig veel meer) steeds meer in de mode. Logisch, want het is in feite niet moeilijk. Je kiest het juiste water en je flikkert op het juiste moment op de juiste stek enkele tientallen kilos voer in het water. Binnen 24 of 48 uur komt er leven in de brouwerij, het rad begint te draaien, runs volgen zich in een regelmatig tempo op, karpers worden gehaakt, gedrild en geschept, en met een beetje geluk zitten er een paar zware vissen tussen. Timing en stekkeuze blijft belangrijk als je tijd gelimiteerd is, maar het vissen op zich is vrij simpel. Voor fulltimers - mensen die wekenlang een topstek bezet houden (werken doen ze niet en waar ze van leven mag Joost weten, maar je ziet er steeds meer!) - is timing van geen enkel belang, de grote vissen strijken toch wel vroeg of laat op het voer neer. Op zich maakt het me niet uit hoe anderen hun visserij beoefenen, zolang ze de vissen maar goed behandelen. Het zal me een rotzorg zijn als iemand op een stek zit te fulltimen of zich alleen maar in gemakkelijke grote vissen op kleine watertjes interesseert. Wat dat betreft laat ik iedereen in z’n waarde. Toch zijn er zijn helaas ook voorbeelden waarbij je een aantal kanttekeningen kunt zetten.

Ik ken mensen bij wie het vangen van (gemakkelijke) megakarpers zodanig naar het hoofd is gestegen dat ze er een ziekelijk gedrag van op na houden. Niet alleen verkondigen ze overal en aan iedereen dat ze zoveel zware karpers vangen, maar ze deinen er ook niet voor terug om andere vissers die ze als concurrenten beschouwen (!) op een gemene manier in de grond te trappen. Leugens vliegen over en weer, leugens om anderen zwart te maken, leugens over gewichten van karpers. Hier in Frankrijk wordt op een ironische manier gezegd dat alle vissers en jagers geboren leugenaars zijn. Gelukkig is dit niet zo, maar betreft dat slecht enkele lieden, en die pik je er zo uit. Bijvoorbeeld degenen die constant negatieve dingen achter de rug van anderen vertellen (om zichzelf te verzaligen?) of degenen waarbij alle vissen al jarenlang systematisch enkele kilo’s zwaarder wegen dan bij anderen. Voor sommigen is de verleiding om hun statistieken te boosten met enkele fantasie-kilo’s nu eenmaal te groot. Zo worden er in mijn régio met enige regelmaat vangsten van zestigponders geclaimd waarvan ik met 100% zekerheid weet dat het om vissen gaat die in werkelijkheid nog geen 27 kg wogen (en al jarenlang tussen de 24 en 26 kg stagneren). Met veertigponders is het helemaal een gekkenhuis : hoeveel 18 en 19 kg vissen worden er niet op 20 of 21 kg geclaimd? Kleinere dertigponders worden door sommige lieden (gelukkig een kleine minderheid) niet eens meer gewaardeerd. In mijn régio barst het van dergelijke voorbeelden. Maar in feite zal zelfs dat me een rotzorg zijn. Er zijn namelijk dingen die veel en veel erger zijn…

Op ongeveer 80 km bij mijn huis vandaan bevind zich een regio met een aantal stuwmeertjes waarvan de kleinste ongeveer 30 ha en de grootste een goeie 100 ha bestrijkt. Al deze meertjes produceren elk jaar een flink aantal vijftigplussers, en zo nu en dan wordt er zelfs een zestigplusser gevangen (al hangt dat in sommige gevallen ook af van wie hem weegt!). Al sinds enige jaren trekken deze meertjes bergen volk aan, zowel Fransen als buitenlanders die vaak op de betere stekken zitten te fulltimen. In het verleden werden deze meertjes elke tien jaar om de beurten gedempt om werkzaamheden aan de stuwdam te verrichten. Voor de lokale karpervissers was het de gewoonte om de laatste twee jaar voor een geprogrammeerde vidange de karpers van het betreffende water af te vissen om ze naar één van de andere stuwmeertjes over te zetten. Natuurlijk ben ik onder normale omstandigheden tegen het verplaatsen van karpers maar in dit geval was het de énige oplossing om de vissen van een geprogrammeerde dood te redden. Dit probleem bestaat echter niet meer omdat enkele jaren geleden door de Franse staat werd besloten deze meertjes nooit meer volledig te dempen (dat is voor de moderne technieken van dam reparatie en onderhoud niet meer nodig). Toch gebeuren er sinds een jaar of drie rare dingen op deze meertjes. Zo zijn er enkele tientallen grote zeer bekende karpers (vooral de grotere exemplaren van 25 tot 30 kg) die in een kort tijdbestek steeds weer in een ander meertje werden teruggevangen. Met andere woorden een aantal lieden amuseert zich om de grotere vissen die ze vangen constant te verplaatsen! De reden? Er zijn meerdere lokale karpervissers “clans” die elkaar niet kunnen verdragen en de grotere vissen uit alle meertjes verplaatsen naar wat ze als hun eigen thuiswater beschouwen! De “oorlog” is inmiddels zo ver dat mensen van een andere “clan” of zelfs mensen die niet tot zo’n “clan” behoren niet meer door sommige lieden op hun thuiswateren worden getolereerd: autoruiten worden ingeslagen, banden worden lek gestoken, er is een huis in brand gestoken en er zijn zelf karpervissers d.m.v. een brief die door de postbode werd bezorgd met de dood bedreigt!!! Inmiddels is de criminele politie erbij betrokken en verricht een onderzoek. Er zijn al verschillende mensen m.b.t. dit onderzoek aangehouden. In dit voorbeeld worden mensen die op de betreffende meertjes vissen (of er nog durven te vissen) door een aantal zieke criminele karpervissers geterroriseerd. Laten we hopen dat de politie de zaak tot op de bodem uitzoekt en deze misdadigers die onze naam als karpervisser t.o.v. andere vissers vergallen zwaar bestraffen! Toch duidt dit extreme voorbeeld (dat niet het enige is) aan dat er ook een negatieve kant bestaat aan het feit dat kleinere wateren zoveel extreem zware vissen produceren. Bepaalde mensen schijnen daar niet op een normale manier mee om te kunnen gaan, hetgeen tot dit soort excessen leidt.

Je wagen achter je kont hebben geeft je een veilig gevoel. Op sommige wateren is dat de énigste manier om te voorkomen dat je auto gesloopt wordt! Het is soms te gek voor woorden…

Zulke vissen verplaatsen is een misdaad, een gebrek aan respect voor de natuur en je medevissers!

Terug op een meertje

Het jaar 2009 was een moeilijk jaar op de Franse rivieren, dat hoor ik vanuit alle Franse uithoeken. Ik heb het zelf ook op de Saône kunnen constateren, net zoals de vele collega vissers en vrienden die deze rivier ook met regelmaat bevissen. De winter 2008-2009 was koud, lang en met veel sneeuw in het oosten. Die sneeuw is pas laat gaan smelten, waardoor in het voorjaar het water lang ijskoud bleef. Gedurende de periode waarin de rivierkarpers normaal gesproken afpaaien was er op de vaste paaiplekken vrijwel nog geen vis te bekennen. De karpers waren zelfs in juni nog niet gegroepeerd. Het wier wat normaal gesproken half mei in de kanten begint te groeien kwam pas in juli op, heel massief, maar dat was maar van korte duur want amper een maand later begon het al af te sterven. De hele zomer werd gedomineerd door wind uit het noorden. De biologische cyclus van de rivier en het gedrag van de karpers raakte hierdoor zwaar in de war. Het was moeilijk of zelfs bijna onmogelijk om bestanden aan grotere karpers te lokaliseren, en degenen die alleen maar met boilies voeren en visten hebben geen wonderen verricht. Dit is niet de eerste keer dat ik zo’n jaar meemaak. Als ik de balans op maak van 20 jaar vissen op de Saône tel ik 4 exceptioneel goede jaren met behoorlijk veel grote karpers, 12 middelmatige jaren waarin je veel harder moest werken voor een paar kanjers en 4 waardeloze jaren waarin gewoon alles tegenzit en je absoluut geen vat op de rivier krijgt. 2009 was zo’n moeilijk jaar. In de nazomer wist ik het wel, doorzetten was tijdverlies. Het was een gelegenheid om weer eens een meer te bevissen, niet persé een water wat bol staat van megakarpers maar gewoon een leuk watertje met een interessant bestand waar ik legaal zou kunnen nachtvissen zonder bonje met lokale vissers en zonder bang te zijn voor m’n auto. Zulke wateren bestaan gelukkig ook nog, en er lag zelfs zo’n watertje niet ver bij mijn huis vandaan. Ik had dit meertje van ongeveer 30 ha tijdens de tweede helft van de jaren 80 bevist, met regelmaat, tot in 1991, en toen werd het er zo druk met karpervissers dat ik besloot om mijn heil maar elders te zoeken. In het verleden was het niet echt een makkelijk water. Er zwom maar een relatief klein bestand aan karper en je zag er maar weinig karpervissers. Gedurende de zes jaar dat ik er viste was mijn grootste karper er een spiegel van 18,5 kg, en dat was trouwens toen de grootste vis van dat water. Er zwommen vooral vissen van tussen de 10 en 15 kg, mooie donker gekleurde vissen in uitstekende conditie. Ik ben in september 2009 pas weer naar dat meertje teruggekeerd, 18 jaar later dus, om er een sessie te beleven die in meerdere opzichten mijn ogen heeft geopend.

Steeds meer kleinere wateren herbergen bestanden aan grote en hele grote karpers. We leven in een ander tijdperk en de normen zijn flink veranderd.

Voor deze gelegenheid had ik David, mijn medewerker voor het Franse blad Carpe Scène, uitgenodigd. De laatste keer dat we samen gevist hadden was al weer meer dan twee jaar geleden, en voor David was het ook een gelegenheid om dit meertje voor de eerste keer in z’n leven te bevissen. Uiteindelijk zat het weer niet mee; nog steeds die dominerende noordenwind, met warme dagen maar koude nachten. De vissen wilden niet echt zwemmen en bleven grotendeels geconcentreerd in een zone waar je maar vanaf één stek bij in de buurt kon komen, en daar zat een zekere Cedric, een sympathieke gepassioneerde jongen die door z’n drukke werk maar een paar keer per jaar kan vissen, maar dan ook echt alles uit de kast haalt om er het beste van te maken. Ik zal nu niet in de details treden, om een lang verhaal kort te maken Cedric viste op een heel simpele maar zeer doeltreffende manier waarbij het er op aan kwam om zonder gebruik van een boot (want dat is daar verboden) op meer dan honderd meter uit de kant met heel veel precisie een klein plateautje en een taluudje te bevoeren en te bevissen. Hij deed dat met heel veel talent want in een tijdbestek van vijf dagen wist hij een goeie vijftig karpers te vangen, behoorlijk wat kleintjes maar ook twee kanjers van 27 en 28,8 kg, waarmee hij zijn persoonlijke record maar liefst tweemaal scherp stelde en ook nog eens het officiële record van dat water met ruim een kilo verbeterde! Cedric bevond zich ook op het juiste moment op de juiste plek, hij is zelf trouwens de eerste om dat toe te geven, maar terwijl ik hem zo met z’n visserij bezig zag had ik al snel het gevoel dat hij iets extra’s heeft wat van hem een goede visser maakt, een soort van artiest die zijn kunst volledig beheerst, dat straalt van hem af en is iets wat moeilijk met woorden te beschrijven is. Dat zie je aan zijn manier van werpen en drillen, dat voel je als je met hem over zijn passie praat. Cedric beleefde die week de sessie van z’n leven, hij verdiende dat in mijn ogen en ik was blij voor hem.

…en de andere gigant, een massieve spiegel van 28,8 kg! Beide megakarpers zijn met veel zorg en respect behandeld en in goede conditie teruggezet. Bravo!

David en ik hadden een moeilijke start en we verloren een paar dagen met een blinde voerplek op een steriele plek. Pas nadat we verkasten en op een andere aanpak overschakelden ging het bij ons ook lopen. De eerste dag een tiental vissen en vervolgens, na het secuur bijstellen van de hengels tot zelfs wel een twintigtal vissen per etmaal, alhoewel het net zoals bij Cedric vooral om kleinere karpers van tussen de 5 en 12 kg ging. Dat vond ik wel een beetje vreemd op dit water, maar later vernomen we dat deze kleinere karpers oorspronkelijk van een ander meer afkomstig waren wat ruim een jaar eerder gedempt was. Toch waren we echt blij met de actie, en konden op een groter exemplaar blijven hopen. Tegen het einde van onze sessie lachte het geluk me toe en haakte ik vroeg in de avond een groter exemplaar die na een korte maar stevige dril op 19,8 kg gewogen kon worden. David had eerder op die dag al een mooie graskarper gevangen en ik had er eentje net voor het net verspeeld. Naarmate de dagen verstreken had ik echt het gevoel dat we op het juiste spoor zaten en dat het vangen van enkele grote karpers slechts een kwestie van tijd en geduld was. Helaas moest David op een donderdag inpakken want hij zou vrijdag weer werken. Normaal gesproken zou ik op hetzelfde moment zijn gestopt maar omdat ik vertrouwen had in onze aanpak (licht maar regelmatig en precies op verschillende plekjes voeren met diverse granen en kwaliteitsboilies) en mijn werk tot maandag kon wachten besloot ik om nog twee dagen te blijven. Ik besloot trouwens om in deze laatste fase van de sessie met elk van m’n vier hengels een andere aaspresentatie te experimenteren. Uiteindelijk deed ik er goed aan om wat langer te blijven want de beloning kwam tijdens de laatste nacht : meerdere grote spiegels waarvan er twee de veertigpondsgrens ruimschoots overschreden! Uiteindelijk had de activiteit van de kleinere karpers de nieuwsgierigheid van de grotere vissen opgewekt die plots ook een graantje kwamen meepikken. Of waren die grotere vissen misschien slechts per toeval pas in de laatste nacht langs gekomen? Of wie weet is er nog wel een andere verklaring, maar dat blijven toch alleen maar theoriën. De aaspresentatie maakte trouwens geen enkel verschil. Ik ving de vissen op een snowman op kleibodem, op één enkele tijgernoot op een gravelplateautje en zelfs op een overgebooste fluo-pop-up op een zachte en stinkende veenbodem in meer dan 10 meter diepte, en dat alles met de meest simpele rigs! Zo zie je maar weer dat er momenten zijn waarop de karpers alles wat ze tegenkomen zonder schroom naar binnen zuigen, zelfs op de stek die ik op dat moment beviste en die - en dat vertel ik je nu pas - al bijna twintig jaar constant bezet wordt en waarvan de lokals zeggen dat ie kapotgevist is! Dit is trouwens heel normaal op kleinere wateren waar de karpers van ons voer afhankelijk zijn geworden. Dressuur zoals dat er vroeger bestond wordt gedeeltelijk uitgewist door de steeds maar groeiende voedselnijd van de steeds groter groeiende karpers. Op veel van de grotere wateren waar meer dan genoeg natuurlijk voedsel aanwezig is zie je juist het tegenovergestelde; daar wordt het vissen er jaar in, jaar uit, alleen maar moeilijker op.

François met dezelfde karper vijf jaar eerder op 18,4 kg…

Bezoek van her en der…

Tijdens deze sessie op dit best wel druk beviste meertje hebben we natuurlijk behoorlijk wat bezoek gehad van lokals, daar ontkom je niet aan op dit soort wateren. De meesten waren best wel sympathieke lui, alhoewel sommige er moeite mee hadden om hun rivaliteit met enkele andere vissers te verbergen. Dit was vooral het geval met enkele “enduristes”, karpervissers die op alle lokale karpercompetities geabonneerd zijn, en daar uren over konden praten ondanks het feit dat ik hen op een aardige manier vertelde dat ik dat wereldje niet ken en dat het me niet echt interesseert… Deze jongens hebben hun eigen manier van praten. In plaats van te zeggen “Ik ben blij met vorig weekend, toen had ik een twaalftal karpers waaronder twee hele mooie van 16 en 17 kg” zeggen ze “Vorig weekend had ik 168 kg karper in 40 uren vissen…” en dan ook nog eens met een ironische grijns “En Pierre zat aan de overkant maar heeft niet eens de 100 kg gehaald!”. Natuurlijk weet ik best wel dat niet alle competitie-karpervissers op die manier redeneren, gelukkig maar, maar mensen die wel op die manier praten schokkeren me enigszins. Dat zijn pure wedstrijdvissers die de artistieke of poëtische kant van het vissen niet zien, of die geen passie hebben voor de vissen op zich, maar zich enkel en alleen in het totale eindresultaat in kilo’s interesseren. Die mensen zijn machinaal met hun visserij bezig, niet dat ik daar een probleem mee heb, ik laat die mensen in hun waarde, maar we zitten natuurlijk wel op verschillende golflengtes en we hebben elkaar in feite maar weinig te vertellen. Ja, en als er dan zo’n vismachine een hele middag tegen je aan staat te lullen dan wordt je daar natuurlijk wel een beetje moe van.., zie je het voor je?

Geen monsters maar veel plezier..!

Eén van m’n lokale visvrienden, François, alias Capitaine Cacahuète, is ook een keertje bij ons langs geweest voor een gezellig aperitiefje. Hij had dit meertje enkele jaren eerder ook een paar keer bevist, en had voor de gelegenheid een paar foto’s meegebracht. En wat bleek? Toen ik hem de foto’s liet zien van de 28,8 kg vis van Cedric liet François ons een foto zien van dezelfde vis die hij vijf jaar eerder op 18,4 kg had gevangen! Cedric had z’n andere gigant trouwens zelf een paar jaar eerder al gevangen op 19 kg. Het was dus hier hetzelfde verhaal als op sommige andere kleinere wateren; bepaalde vissen hadden hier de afgelopen jaren goed van het karpervoer geprofiteerd en het zal wellicht slechts een kwestie van één of twee jaar zijn voordat ook hier één of meerdere zestigplussers gevangen worden. Dat had ik me twintig jaar eerder nooit van dit water kunnen voorstellen, but so it is! In die tijd was een dertigplusser hier al een exceptionele vangst, maar de lokals vertelden me dat ze hier allemaal nu met regelmaat veertigplussers vangen, waaronder zoals ik zelf heb kunnen constateren zelfs dikke vijftigplussers. Ik heb trouwens zelf tijdens die eerste retour-sessie mijn persoonlijke record op dit water maar liefst vier maal verbeterd. En om eerlijk te zijn ben ik daar niet trots op maar wel blij mee.

Aangerichte schade

Het feit dat er vandaag de dag overal veel meer echt grote karpers rondzwemmen en gemakkelijker zijn te vangen is op zich niet persé negatief. Hierdoor wordt het gericht vissen op grote karpers in zekere zin gedemocratiseerd. Veel meer vissers kunnen nu hopen eens een echte kanjer te vangen, en daar hoeven ze dan niet persé wekenlang voor aan een groot wild water te zitten. En toch maak ik me zorgen. Bij bepaalde vissers leidt het feit veel en gemakkelijk grote karpers te vangen tot een soort van onderwaardering van kleinere karpers, die dan ook met minder zorg worden behandeld en gemanipuleerd, en dat zie ik steeds vaker aan de waterkant. Ik heb zelfs al een hier in Frankrijk bekende kanjerkoning een karpertje van een pond of twaalf in het water terug zien trappen! M’n maat Didier moest me tegenhouden want ik wilde die vent met een bankstick te lijf! Vergeten deze lui dan dat de kleintjes van vandaag de grote van morgen zijn? Gebrek aan respect voor kleinere vissen is gebrek aan respect voor de natuur, voor je medevissers en voor de generatie die na ons komt.

Een werkelijk perfecte en puntgave schubkarper. Zijn gewicht is van geen enkel belang…

Een andere zorgwekkende constatering: we zien steeds meer grote karpers met gemutileerde bekken en staarten! Ik heb het wederom gezien op dat meertje waar ik in september gevist heb, zowel bij een aantal van de door ons gevangen vissen als bij vissen op foto’s die de lokals ons lieten zien. Dit verbaasd me geenszins. Ik heb mensen bezig gezien met karpers op een onthaakmat op een schuin aflopende kant. Eén klap met z’n staart en hij ligt er naast, in het grind. Nog een klap en je ziet overal bloed! Bij een in de zak uitgeruste vis die, eenmaal op de mat, ineens gek wordt, is de schade niet te overzien. Toch zijn dit soort stomme ongelukken gemakkelijk te voorkomen. In het geval van een wat schuin aflopende kant kun je bijvoorbeeld je onthaakmat in een rubber opblaasbootje leggen (15 euros in de supermarkt) waardoor de karper er niet meer vanaf kan glijden. Veel staarten en vinnen worden tevens gebroken tijdens het in de zak of in het net optillen van een zware vis zonder op te letten in welke positie de staart en vinnen zich bevinden. Bij echt zware vissen is het trouwens veel beter om de vis in de zak of in het (gedemonteerde) net voorzichtig met je beide armen tegen je borst aan te drukken alvorens hem uit het water te tillen. En ga dan niet zeiken dat je kleren daar nat van worden want dan kun je maar beter niet op grote karpers gaan vissen!

Een onthaakmat op een grondzeil in een rubber opblaasbootje. Zo kun je op een simpele en goedkope manier stomme ongelukken voorkomen!

Een echte kanjer en een prachtig exemplaar.., maar wat zonde van die staart… Degenen die hem voor mij vingen hebben de vis door verkeerd manipuleren gemutileerd. Helaas zie je dit soort dingen steeds meer…

Gemutileerde bekken zijn geenszins het fatale resultaat van hengeldruk. Ik ken vissen die door de jaren heen al meer dan twintig keer gevangen zijn en nog steeds een vrijwel puntgave bek hebben. Gemutileerde bekken zie je vooral veel op wateren waar karpervissers hun rig met behulp van een boot of baitboot tegen de obstakels deponeren om dat je daar meestal lekker veel runs krijgt, en dan wordt er ook nog eens met onbreekbare Nylon of Fluorocarbon voorslagen van 70/00 gevist om lijnbreuk te voorkomen. Die lijnen breken inderdaad niet, maar het gevolg laat zich raden. Dit heeft absoluut niets meer met sportief vissen te maken. Er zijn al zoveel artikelen over carp-care geschreven, en toch zijn er nog vele stommelingen die maar wat aan blijven kloten en onze vissen kapot maken, met als énige drijfveer koste wat het kost meer en grotere karpers te vangen dan anderen. Maar wat willen ze daar in Godsnaam mee bewijzen? Willen ze andere mensen laten zien hoe goed ze wel zijn?  Moeten ze hun égo of hun sponsor bevredigen? Kunnen deze mensen dan echt niet met wat minder genoegen nemen en simpelweg voor hun plezier vissen? Gelukkig gaat het maar om een kleine minderheid die voor dit soort taferelen verantwoordelijk is, maar deze minderheid richt wel grote schade aan. Misschien is het tijd om deze mensen eens met de vinger aan te wijzen zodat ze een beetje over hun gedrag gaan nadenken? Niet in een blad want dan heb je meteen een proces aan je broek, maar in het gewone leven, aan de waterkant, op een beurs, of waar dan ook waar het mogelijk is zonder dat het uit de hand loopt. Het gaat om het welzijn van onze visbestanden, de vissen die ons lief zijn, waar dat ook mag wezen, en uiteindelijk draagt iedereen op dit gebied een beetje verantwoordelijkheid…

Een mooie graskarper voor David.

Sorry voor het negatieve karakter van dit artikel maar als journalist is het ook mijn plicht om af en toe de waarheid eens te belichten en over dingen te schrijven die niet altijd even plezierig zijn om te lezen. Volgende keer komt er weer een positief verhaal, dat beloof ik je.

Voor mij is het gewicht van een karper geen ultiem criterium om een vangst te kunnen waarderen.

Veel plezier, and take care of your fish!