De afgelopen week was het dan weer zover… mijn jaarlijkse sessie op het Drentse Ermerstrand. Vol goede moed vertrek ik vergezeld met vismaat Erwin met een tot aan het plafond gevulde auto. Boilies, tent, boot.. etc etc… check check… we hebben alles mee!

Na een soepel autoritje van ongeveer anderhalf uur arriveren we bij de receptie van het park, alwaar we weer vriendelijk worden ontvangen.  Uitleg is niet nodig want inmiddels weet ik wel zo’n beetje hoe het regelement in elkaar steekt.

Als eenmaal de tent staat en we de boot gereed willen maken, lopen we tegen een probleempje aan… De pomp van de boot zit niet in de tas! En nu? Er zit niets anders op dan zonder boot af te gaan trappen. De rigs worden op goed geluk ergens neergegooid en ik bel Berto (de beheerder van het Ermerstrand) om te vragen of hij wellicht in het bezit is van een pomp. Die heeft ie en nog die avond staan Erwin en ik met pijn en moeite de rubberboot te voorzien van lucht. Dit gaat lastig, aangezien de aansluiting niet goed past… maar uiteindelijk zit er voldoende lucht in de luchtkamers om de boot drijvende te houden. De dieptemeter en elektromotor worden geplaatst en binnen no-time zit ik op het water.

Ik vind een aantal ondiepere stukken en hier is de watertemperatuur dan ook een graad warmer ten opzichte van de diepere gedeeltes van het water. Het voorjaarszonnetje heeft deze ondiepere stukken van het water dus duidelijk wat weten op te warmenen aangezien onze vriend karper een liefhebber is van warm water, besluit ik hier dan ook mijn montages neer te leggen.

Erwin kiest ervoor om zijn rigs op gooiafstand neer te leggen.. hij heeft daar een heel klein geultje gevonden.

Het geultje levert Erwin al de eerste avond een bloedstollende aanbeet op en niet heel lang daarna wordt een perfecte schub het net in gedirigeerd.

Een perfecte schub

De volgende ochtend is Erwin brak… door de karperactiviteiten die nacht? Nee… dat niet! Erwin had besloten om gezellig samen met mij in één tent te slapen, ondanks het feit dat ik hem van tevoren had gemeld dat ik nogal stevig snurk. Wanneer ik de volgende ochtend dan ook wakker wordt, heb ik ineens een stuk meer ruimte in de tent, omdat Erwin zijn stretcher verhuisd heeft. Hij heeft plaatsgenomen onder de plu.

Na een heerlijk ontbijtje en een aantal bakken koffie is het tijd om de rigs te checken. Helaas heb ik de afgelopen nacht geen enkel teken van leven gehad maar bij het binnendraaien van mijn hengel die het verst weg lig voel ik enige vorm van weerstand. Het blijkt een dikke brasem te zijn. Ik ververs mijn boilies en houd vast aan de door mij ingeslagen weg en deponeer mijn rigs weer op de ondiepere plekken. Ook Erwin ververst zijn aas en gooit zijn montages weer op de door hem uitgepeilde stekken, wat hem die middag een bloedstollende run oplevert!

Op dát moment Appt nét mijn vriendin die even gezellig kwam buurten….Ik App terug: “Euuuh…Wacht even schat… ik moet even helpen, Erwin heeft er een dikke aan!” Vervolgens neem ik nog even snel een actiefoto en App ik deze door. Dit blijkt later gewoon een hele toffe foto te zijn!

Gewoon een hele toffe foto!

De vis wordt gelandt en snel sprint ik naar de ingang om mijn vriendin op te halen. Zij valt met haar neus in de boter want dit is de eerste keer dat zij een karper van dit formaat ziet. Na de fotomomenten wordt de 14,5Kg wegende schub weer in zijn element teruggezet en is het tijd voor koffie en thee!

Wat een prachtvis!

Na de koffie en thee verandert mijn vriendin de bivvytable van een rommelig geheel van boilienaalden, hoofdlamp, acculaders etc… in een tafeltje met ongekende lekkernijen. Wat een verwennerij!!! Dank je wel lieve schat!

Ook Erwin geniet zichtbaar van de toastjes…

Inmiddels is de avond aangebroken en worden de boilies weer ververst, de montages zorgvuldig op de beoogde plekken gelegd en kan het afwachten weer beginnen. We liggen die avond al redelijk vroeg op één oor en vallen al snel in slaap. Die nacht volgt er geen aanbeet en ’s ochtends vroeg word ik gewekt door een aantal korte piepen op mijn rechter hengel. Pffttt…. Ik kijk richting mijn hengels en zie de lijn van de bewuste hengel zich strekken en weer slap vallen. Tja… die hangt… da’s weer een brasem dus…

Vanuit mijn tent zie ik mijn lijn slap vallen…

Bij het binnendraaien stuit ik op weerstand wat tóch wat teveel voor een brasem lijkt te zijn. Eenmaal een paar meter uit de kant wordt mijn slip zelfs eventjes op de proef gesteld en uiteindelijk landt ik een mooie zeelt. Mijn rigs werken in elk geval goed… nu de karper nog!

Een onverwachte gast…

Het is gezellig! Altijd eigenlijk met Erwin. Hij beschikt over een gezonde dosis Amsterdamse humor en wanneer hij demonstratief met een PVA koker in zijn trainingsbroek uitdagend tegen een boom aan leunt en zegt “ik heb als een blok geslapen… wat een knots he……….. die zeelt!” zegt, pis ik zowat in mijn broek van het lachen. Helaas…. Geen foto van dit tafereel… maar wel een tweetal andere plaatjes met uitdagende poses,…

Heel melig…..

Tijdens één van zijn uitdagende poses begint één van de piepers van Erwin te gillen… jawel.. hangen!!

Hangen!

Na een paar minuten ligt er wederom een prima schub op de mat.

Wederom een perfecte schub voor Erwin.

Die namiddag zit ik eens te denken… (ja mensen… ik kan het!). Mijn strategie levert me duidelijk geen karper op. Wél 2 dikke brasems en een zeelt. Het is qua karper ook niet echt wild maar gezien Erwin’s resultaten ben ik van mening dat ik toch in de afgelopen nachten al een vissie op de mat had moeten hebben. Aan het voer ligt het niet… ook mijn rigs zijn prima de luxe dus het enige wat er loos is, is de door mij gekozen stek. Hup… de boot in en op verkenningstocht! Een half uurtje later ben ik terug en meld ik Erwin dat ik iets moois heb gevonden. Gelukkig ben ik in het bezit van de Penn Affinity’s, want mijn beoogde hotspot ligt zo’n 300 meter van me verwijderd. Ik zoek het dan toch maar op wat dieper water en heb een talud gevonden waar het van 1.60m geleidelijk afdaalt naar 1.80m, om vervolgens naar 4,5m te gaan! Rig in orde, PVA-tje, een handje boilies en de boot weer in om mijn montage bovenaan het talud neer te leggen. Eenmaal op de stek vaar ik een aantal keren heen en weer. Ja… ik wil mijn rigje nu eenmaal exact op het randje van het talud leggen, dus precisie is noodzakelijk! Wanneer ik eenmaal alle drie mijn hengels heb uitgevaren op nieuwe plekken, gaan we over tot het huishoudelijke gedeelte. Onder het genot van een glaasje rode wijn bereiden we ons avondeten en pikken we daarna onder het genot van een bakkie nog even de laatste zonnestralen van die dag mee…. Genieten dit!!

Genieten dit!

We mijmeren en filosoferen en Erwin zegt… “het zou toch wel leuk zijn als jij ook nog effe een vissie pakt de laatste nacht. Grappend zeg ik hem… “joh, wacht maar… jij hebt die kleintjes gepakt… ik pak die dikke!” We lachen beiden… tja, moet kunnen toch.. zo’n opmerking? We gunnen elkaar vis en zo hoort dat ook! Wanneer de zon heeft plaatsgemaakt voor de duisternis, besluit ik nog enkele plaatjes te schieten en besluit ik mijn slaapzak in te kruipen.

Ik besluit nog wat plaatjes te schieten…

Ik heb géén idee hoe laat het is… maar de ontvanger die naast me op de bivvytable staat loeit het uit! Haast haast haast!! Ik schiet uit mijn slaapzak, heb moeite met het aantrekken van mijn laarzen (waarom klappen die dingen nou altijd dubbel?) en loop op een drafje naar mijn hengels. Ook Erwin heeft de aanbeet opgemerkt en staat inmiddels klaar om de boot in te gaan. Het betreft de verste hengel, jawel…. De hengel bovenaan het talud! We zijn genoodzaakt om de boot in te gaan, want onderweg, zowel links als rechts liggen er obstakels in de vorm van boeien en springschansen. Safetey First!!

Erwin kijkt op zijn horloge en merkt op dat het 0:30u is. Er staat geen zuchtje wind en het water is zo vlak als een pannenkoek. De bijna volle maan schijnt ons bij en de boot koerst langzaam richting de vis. Dergelijke momenten lijken uren te duren… maar in werkelijkheid zijn we best snel in de buurt van de vis. Is het een mooie? Voelt het goed aan? Vraagt Erwin vol verwachting terwijl hij vakkundig als een volleerd kaptein de elektromotor bedient. Nouw… het voelt best goed aan fluister ik, terwijl ik geconcentreerd de spanning op de lijn houd en de langzame vluchtpogingen van de vis met de vinder op de spoel dosseer. Dit gaat goed… rustig aan! Inmiddels zitten we op open water zonder obstakels maar met een 3,5 lbs hengel en de vis onder de top, is voorzichtigheid gewoon geboden! Veel druk uitoefenen terwijl dit niet nodig is, vergroot de kans op verspelen alleen maar, hetzij door lijnbreuk of door uitscheuren. Dit willen we natuurlijk niet!

De vis blijft maar diep en wil maar niet omhoog komen. Langzaam worden we beetje bij beetje op sleeptouw genomen en de vis neemt ons dan tóch mee richting één van de in het water liggende boeien… Brrrrr…. Oppassen nu!! Langzaam voer ik de druk iets op en dit helpt! De vis koerst ineens een andere kant op. Deze dril lijkt echt uren te duren en de spanning wordt alsmaar opgebouwd… mijn hart bonkt onophoudelijk in mijn keel. Ik heb de vis nog niet eens gezien fluister ik tegen Erwin, die nog steeds geheel foutloos de stuurknuppel in handen heeft. Hij kijkt op zijn horloge en zegt… “Tja… en dat na 25 minuten… dit moet een dikke zijn!”

Dan komt het moment dat je je realiseert, dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn. Zo’n moment waar je als visser zo’n hekel hebt… het moment dat je ineens een rechte hengel in handen hebt! De minuten tikken voorbij… zit de haak wel goed? Blijft ie wel goed zitten? Na uiteindelijk een dril van 50 minuten komt de vis aan het oppervlak en kan ie boven het net getrokken worden. Hij zit erin! Fluister ik tegen Erwin… Ja… dit keer gewoon geen oerkreet in de vorm van YESSSS o.i.d.

Vol spanning kijk ik in het net. Nou… zo vreselijk groot is ie niet eens zeg ik tegen Erwin. Huh? En ook Erwin deelt mijn mening.

Pas wanneer we terug zijn bij ons kampje en de snel opkomende mist ineens het hele water onzichtbaar heeft gemaakt en we de vis op de mat leggen, zien we pas om wat voor bak het gaat! De naald van de weger strandt bij het voor mij magische gewicht van 20,1Kg! Pas dan spring ik een gat in de lucht en juich ik midden in de nacht…

Wat een vis.. wat een dril… wat een belevenis weer!

Snel worden er diverse platen geschoten en laten wij deze prachtvis weer gaan. Dit was dé kers op de taart en een prachtige afsluiter van een super gezellige sessie.

Wat een bak!

Die ochtend word ik wakker en alles wat ik voor me zie is een groot grijs vlak. De mist heeft zich verspreid over het gehele water en er is geen hand voor ogen meer te zien. Wat een mazzel dat we vannacht nét op tijd weer terug waren realiseer ik me…

Wanneer de mist is opgetrokken en de zon begint te schijnen is het tijd om te gaan.

Ik kan niets anders zeggen dat het weer een super gezellige en geslaagde sessie is geweest.