door Eeuwe Weening

Als karpervisser zit je maar al te vaak aan de waterkant te wachten in je tent of lekker op je luie stoel of languit op je bedchair. Ook wanneer je samen aan het vissen bent komt er maar al te vaak een moment dat er een stilte valt waarbij je na gaat denken. Maar al te vaak gebeurt het mij dan dat ik vissen in mijn gedachten krijg die ik in het verleden eens heb gevangen, vissen waar ik een mooie herinnering aan heb of vissen die gewoon bijzonder mooi waren om te zien. Steeds vaker gebeurt het ook dat mijn gedachten afdwalen naar vissers waar ik een mooie herinnering aan heb, vissers die helaas niet meer bij ons zijn….

Je denkt dan aan de mooie momenten die je samen hebt beleefd; aan de leuke eigenschappen die een persoon had of nog dichter bij: Aan degene die je liefhad en nu missen moet.

Het bijzondere aan karpervissen ten opzichte van witvissen of roofvissen is toch wel dat je juist tijdens het vissen op karper tijd hebt voor dit soort zaken. Zit ik te witvissen dan ben ik eigenlijk continu in de weer om een aanbeet te forceren en als ik op roofvis ga is dat ook niet anders, varen met de boot en de diepte van het kunstaas wisselen; een talud opzoeken of juist weer even langs de kant slepen… Wisselen van kleuren en vormen enz. Kortom roofvissen en witvissen is een actieve bezigheid waarbij ik vaak geen tijd heb om lekker te mijmeren. Met het vissen op karper is dit anders. Wanneer de hengels er in liggen weet ik dat de boel goed ligt en is het een kwestie van wachten. Vooral wanneer dat wachten wat langer duurt komen de gedachten vanzelf op gang. Die mooie vis die ik toen ving…. Vorige keer verspeelde ik hier nog een beste! Wat was dat spiegeltje toch mooi, hoe zou die eruit zien op 30 pond?

Dit vangen op 30 pond…. Mmm

We gaan richting het einde van het jaar en ik betrap mezelf erop dat dit toch wel een tijd is waarop je ook steeds meer aan de mensen gaat denken die je mist. Ik ben ruim twintig jaar actief binnen hengelsportvereniging ’t Poldervoorntje en heb inmiddels de nodige mensen zien gaan. De man die mij de fijne kneepjes van het wedstrijdvissen bijbracht; de man die altijd humor meebracht naar de viswedstrijden; een bestuurslid van Sportvisserij Oost Nederland of die Hagenees die altijd zo lekker kon mopperen…. Het waren allemaal goede vrienden en die mis je uiteraard als je gaat vissen.

Na vorig jaar is dit anders geworden, het zijn niet alleen vrienden meer…..

Mijn eigen vader met wie ik zoveel visstekken en vangsten heb gedeeld; met wie ik zoveel goede en leuke herinneringen had aan de waterkant; met wie ik zo vaak ben wezen vissen; de man waar ik van hield… Hij overleed plotseling zonder enige reden of aanwijzing aan een serie hartaanvallen. Ziek zijn kwam niet in zijn woordenboek voor maar zijn tijd was wel gekomen. Met zijn 74 jaar heeft hij wel een respectabele leeftijd behaald en dat is ook niet iedereen gegeven. Toch maakt dit het gemis niet minder, veel visstekken roepen nu herinneringen op die ik toen nooit bij deze stekken had kunnen bedenken.

1 ding staat wel vast: Het zijn allemaal mooie herinneringen! Stuk voor stuk!

Herinneringen van vangsten kunnen mooi zijn maar de herinneringen die mijn vader mij heeft nagelaten zijn vele malen mooier dan al die vangsten bij elkaar.

Iedereen zal een soortgelijke situatie hebben of kennen met een vriend; bekende of familie, denk dan daar maar eens aan als je nadenkt over je vangsten, vele mooie herinneringen zullen je vreugde geven!

We missen je zeker Pa! Maar de herinneringen zijn wel mooi….